“De transformatie van de angst (in het begin, voor ik de paarden ging begroeten) naar het durven uitproberen (o.a. de paarden gaan begroeten en hier zelfverzekerder in worden) vond ik heel opmerkelijk. Daarnaast ook het moment van het in contact komen met de bruine merrie, waw. En verder: kijken hoe de paarden reageren en het niet proberen te bevatten. Heel mooi, dank om me hierin te begeleiden, Tine” – Flore

“Ik ben niet vertrouwd met paarden. Ik vind ze groot, intimiderend en onvoorspelbaar. Ik loop als een klein kind achter Tine door de bak. Zodat ik me kan verschuilen. Ik weet niet waar mijn stevige zelf gebleven is. Ik ben bang, maar ik wil wel weten wat er te halen is in het contact. Het paard dat ik voel is fantastisch. Net zo warm als ik. Net zo levend, ademend, net zo bang, net zo op zoek naar contact, net zo gevoelig. Ik voel me uitgenodigd, ik voel dat mijn hand mag bewegen over zijn lijf. Er stroomt energie, ik voel me dankbaar. Van angstig achteruit deinzen naar een warme stroom van contact, via mijn eigen lichaam, en dat van hem. Het raakt me, ik kon mezelf zo goed voelen! Mooie plek, fijn dat ik bij je geweest ben.”  – Jesse

“Het verwondert me dat de paarden zo met mij bezig waren en op mij letten. Wat de  merrie deed aan mijn schouder en nek deed deugd. Na een tijdje werd ik de paarden wel meer gewoon. Nu, vanavond, voel ik nog altijd een soort opwinding en toch ook rust, alles moet nog zijn plaats krijgen.” – Annie